t.b.v. het 50 jarig bestaan van de Jong Federatieband in 2010

Een feestavond ter ere van een jubileum is altijd leuk, maar DE klapper van dit bijzondere jaar voor de JFB was ongetwijfeld het reünieoptreden in Rastede, met een band gevormd uit leden, oud-leden, instructie, oud-instructie en iedereen die met de JFB te maken heeft of heeft gehad.

De voorbereidingen voor dit weekend begonnen half 2009 al. Het is onvoorstelbaar wat een organisatie er komt kijken bij een dergelijk weekend. Er werd een speciale jubileumhyvespagina opgezet, er kwam een jubileum mailadres en oproepjes in diverse weekbladen. Er kwam een speciale informatieavond en diverse repetitiemiddagen. Er moesten bussen en slaapplaatsen worden geregeld, kleding, instrumenten en eten en drinken voor een groep van meer dan honderd mensen op een locatie waar geen keuken aanwezig is. Ga er maar eens aan staan!

Op de informatieavond werd al duidelijk dat dit project een succes ging worden. ’t praethuys was druk bevolkt, met maar liefst 106 inschrijvingen als gevolg. Sommige van deze oudgedienden zijn jarenlang lid geweest, anderen slechts een half jaar of een jaar, maar één ding hadden ze met elkaar gemeen: ze hadden er allemaal ontzettend veel zin in! Voor veel leden is dit weekend in Rastede een herbeleving van goede, oude tijden. De stemming zat er dan ook meteen goed in en eigenlijk is die ook niet meer weg geweest, al die maanden van voorbereiding niet.

Na een aantal middagen repeteren was op 19 juni 2010 de aftrap van deze reünieband met een optreden op het zomeravondconcert in het Zuiderpark. Van zomer was qua temperatuur niet veel te merken die avond, maar het optreden maakte veel goed. Ondanks dat lang niet alle muzikanten er waren die hadden toegezegd te komen, stond er een band die maar amper op het podium paste en die klonk als een klok. Een mooie generale repetitie voor het marsoptreden op zondag 4 juli.

Na vele uurtjes hard werken voor de organisatie brak eindelijk de dag van vertrek aan. Met twee bussen vol leden, supporters en bagage plus een kleine vrachtwagen die afgeladen was met instrumenten, buitenkeukens, uniformen, showattributen, pannen, bestek, keukengerei,  ontzettend veel eten en drinken en zelfs een ijskast, begonnen we aan de lange tocht naar Rastede. Bij aankomst was in één oogopslag al duidelijk dat dit een bijzonder weekend was. Boven onze vertrouwde gymzaal hing een prachtig spandoek ter ere van ons vijftigjarig bestaan, gemaakt en opgehangen door de buren. Een warm, hartelijk welkom. De speciaal voor dit weekend gevormde keukenploeg had de twee grote partytenten die als keuken moesten dienen al opgezet en die werden in no time door de vrijwilligers ingericht. De garage van de buren, leeggemaakt voor dit doel, werd volledig in beslag genomen door kratten brood, dozen met salades en sauzen, koelboxen met vlees, kilo’s fruit en liters drinken. Een gemiddelde kruidenierszaak zou jaloers zijn geweest op deze voorraad.

Van slecht weer, zoals tijdens het zomeravondconcert, was deze dagen geen sprake. Met een temperatuur die schommelde tussen de dertig en vijfendertig graden werden de gebruikelijke repetities voor de JFB zelfs afgelast en werden hun optredens in T-shirts opgevoerd, zonder de shakos. Een regenbuitje aan het begin van de zaterdagavond werd dan ook welkom begroet, al werd het later nog spannend toen het ook begon te onweren. Het eerste optreden van de reünieband stond namelijk gepland om tien uur die avond, als warmlopertje voor het vuurwerk. Gelukkig waren de weergoden ons gunstig gestemd en kon dit optreden gewoon doorgaan. Omdat het nog wel regende toog de gehele band in plastic regenponcho’s, als een enorme groep tuinkabouters, zingend en wel naar het veld. Bekijks trokken we in ieder geval wel, maar ook het optreden, voor een afgeladen tribune, werd een groot succes. Met zo’n enorme opkomst kan het al bijna niet meer stuk.

De dag erna weer mazzel wat het weer betreft. Een half uur vroeger dan gepland, om tien uur ’s ochtends, trad de reünieband aan voor de mars, op een tijdstip dat de zon nog niet brandde en de temperatuur goed te doen was. Weer verliep het goed, waarna het lange wachten op de uitslag begon. Niet dat we ons verveeld hebben tijdens die uren, dat zeker niet. In formatie trokken we naar het landgoed van de baron, om daar, in zijn voortuin, een spontaan feestje te bouwen. Dit reünieoptreden betekende voor Mirjam Sluzek haar 300^ste optreden, waar natuurlijk aandacht aan werd besteed en werd Mario, als initiatiefnemer van dit weekend, in het zonnetje gezet. Speciaal voor hem werd ‘One moment in time’ nogmaals gespeeld, hoewel hij daar liever gewoon aan mee had gedaan, in plaats van gedwongen te moeten luisteren.

Na een paar uur afkoeling in het zwembad was het tijd voor de –ellenlange- prijsuitreiking. Uiteindelijk kregen we de zevende plaats toebedeeld, met een puntenaantal van 77,784.

Niet slecht voor een band die amper met elkaar heeft gerepeteerd, al hadden we meer gehoopt en stiekem eigenlijk ook wel verwacht. Voor het aanwezige publiek was dit optreden in ieder geval een lust voor het oog én het oor, getuige het enthousiaste applaus.

Al met al een zeer geslaagd weekend, een vijftigjarig jubileum waardig. Het vroeg enorm veel werk van de tientallen vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt, maar ze hebben het met liefde en, hopelijk, plezier gedaan. Zonder hen had dit weekend nooit plaats kunnen vinden. Er is werkelijk keihard gewerkt, ondanks de brandende hitte waarin iedere inspanning eigenlijk te veel is, dus een bedankje via deze weg is zeker op zijn plaats.

Steekwoorden die bij dit weekend passen zijn: hitte, drukte, gezelligheid en saamhorigheid. Jammer dat er niet ieder jaar een jubileum is te vieren.